Histori e bukur e dhurimit pa kufi
Me emrin e Allahut të Gjithmëshirshmit, Mëshirplotit
Kohë më parë gjendej një pemë e madhe molle. Pranë saj gjendej dhe një fëmijë i vogël, i cili luante me pemën çdo ditë. Ai ngjitej e luante mbi degët e pemës dhe hante prej frutave të saj… më pas shtrihej të flinte në hijen e saj. Fëmija e donte pemën shumë, por edhe pema e donte fëmijën dhe dëshironte të luante me të.
Kohët kaluan... dhe fëmija u rrit. Filloi të mos luante më me të si më parë. Dhe, një ditë prej ditësh, u kthye ky djalë tek pema, ndërkohë që ishte tejet i mërzitur.
Pema: -Eja dhe luaj me mua!
Djali: -Nuk jam më i vogël që të luaj me ty. Unë kam nevojë për disa lojëra dhe nuk kam të holla që t'i blej ato.
Pema: -Unë nuk kam të holla, por t’i mund të marrësh të gjitha mollët që gjenden në degët e mia, shiti ato dhe me të hollat e mbledhura ble lodrën që dëshiron.
Djali ishte tejet i lumtur. U ngjit në pemë dhe i mblodhi të gjitha mollët që gjendeshin në pemë, dhe ashtu i lumtur shkoi e u largua.
Por djali më nuk po kthehej, ndaj dhe pema u brengos pa masë! Një ditë djali u kthye sërish, por tashmë ai ishte bërë burrë. Kur pema e pa se po kthehej tek ajo, u gëzua pa masë.
Pema: -Eja të luajmë bashkë!
Djali: -Nuk kam kohë të luaj, ia ktheu ai… tani jam bërë burrë dhe përgjegjës për familjen, dhe kemi nevojë për një shtëpi ku të mund të strehohemi, a ke ti mundësi të më ndihmosh?
Pema: -Sa keq! Unë nuk kam shtëpi, por ti mund të marrësh të gjitha degët e mia dhe me to të ndërtosh një shtëpi.
Burri i mori të gjitha degët që gjendeshin në pemë dhe u largua tejet i lumtur. Edhe pema ishte shumë e gëzuar që e shihte atë të lumtur…por ai nuk po kthehej më tek ajo.
Pema sërish u ndje e vetmuar dhe e kapluar nga trishtimi.
Në një ditë tejet të nxehtë vere, burri u kthye sërish, ndërsa pema si zakonisht ishte tejet e gëzuar.
Pema: -Eja luaj me mua, -i tha sërish pema.
Burri: -Tashmë jam thyer në moshë… dua të lundroj në çdo vend që të qetësohem.
A ke mundësi të më ndihmosh, -i tha ai, a mund të më japësh një varkë?
Pema: -Merr trungun tim dhe ndërto me të një varkë e lundro me të larg… gjeje kështu lumturinë.
Burri e preu trungun e pemës dhe ndërtoi me të një varkë, lundroi me të larg dhe humbi për një kohë të gjatë, por sërish u kthye.
Pema: E trishtuar i tha: -Më vjen keq biri im, nuk më gjendet diçka të të jap. Unë tashmë nuk kam më as edhe një mollë.
Burri: -S’ka gjë, mua s'më ka mbetur as edhe një dhëmb në gojë që mund ta brej atë.
Pema: -Por, unë nuk kam as degë që ti të ngjitesh e të luash.
Burri: -Tashmë jam kërrusur dhe nuk mund të ngjitem më.
Pema: -Unë tashmë vërtet s'kam asgjë që të mund të jap. Qante e thoshte: -Nuk më ka ngelur gjë tjetër veç disa rrënjëve pajetë.
Burri: -Ajo që më nevojitet tashmë, është një vend ku mund të mbështetem e të rehatohem, vërtet jam tejet i lodhur pas tërë këto viteve.
Pema: -Rrënjët e pemës plakë, janë vendi më i përshtatshëm për të pushuar, ndaj eja dhe ulu tek unë që të rehatohesh.
Burri u ul mbi rrënjët e pemës, ndërkohë që ajo ishte tejet e lumtur, buzëqeshte dhe lotët e gëzimit i mbushnin sytë.
A e di se cila është kjo pemë?!
Ajo personifikon prindërit e tu.
Duaji prindërit e tu!